Ik zou voor het donker weggaan
want ik heb geen licht.
En nu fiets ik in het donker
zonder licht.
Onzichtbaar.
Een gevaar
op de weg.
De schrik van elke
bij voorbaat schuldige
automobilist.
De lichtjes van mijn fiets
zitten in de zak
van mijn andere jas.
Ik dacht er niet aan
toen ik wegging
terwijl het licht was
en de zon helder scheen.
Nu peddel ik onzichtbaar
in het donker langs
de Bredaseweg.
Geen licht.
Ik omzeil een mutsdraagster met licht
trap schuldbewust voort door het donker,
bedenkend wat ik zeggen zal
tegen de agent die me aanhoudt:
Ja meneer, u heeft gelijk meneer,
een gevaar op de weg meneer, ik betaal die boete wel.
Mutsdraagster met licht stopt naast me
bij het verkeerslicht
ze blijkt een bekende.
Ook uit geweest.
We fietsen samen verder,
haar licht is nu een beetje mijn licht.
Niet meer onzichtbaar bereiken we Tilburg
en zeggen “tot ziens”.
